DATMC Guest

Wat een heerlijke eigenzinnige vinyl parel kwam eind oktober tevoorschijn uit de regio Rotterdam.

De lp Gestalt van de band Dion and the Magic Chords is de opvolger van de eerder verschenen lp Curiosa, ook op het Laterax Recordings label. Van dit label had ik nog nooit gehoord, dacht ik, maar ik bleek toch al iets in de kast te hebben, namelijk de obscure vinyl maxi ‘Schimmelgrooves’ van Nanko uit 2009.

De band Dion and the Magic Chords, bestaande uit Dion Woestenburg op keyboards en Griffin Stuip op drums, is andere koek. Ongecompliceerde luistermuziek die mij sterk doet denken aan het lekker pielen op een vintage analoog elektronisch huiskamerorgel met heel veel vreemde knopjes en schuifjes erop. Het beluisteren van het album Gestalt brengt je in een andere wereld. De mannen zijn gecharmeerd van o.a. de psychiaters Carl Jung en Sigmund Freud en de surrealistische kunstenaar Salvador Dali. Dat hoor je niet direct in de muziek (lijkt me ook knap lastig), maar de plaat heeft wel degelijk iets therapeutisch. De muziek werkt niet psychoanalytisch, maar omgekeerd, psychosynthetisch als dat woord tenminste bestaat.

Allerlei sounds, ritmes en variaties binnen de nummers zorgen voor een dromerige toestand. Vanuit onze gekke drukke wereld lukt het met Gestalt in je oren relaxed te worden en je raakt vanzelf benieuwd hoe de muziek lekker verder door je hoofd zal meanderen. Het is een lieve plaat geworden, zonder scherpe randjes. De beide muzikanten raken al onderzoekend verder verzeild in hun vintage elektronica, ouderwetse drums en op rommelmarkten bij elkaar gezocht instrumentarium, al dan niet behorend tot de categorie speelgoed. Dion and the Magic Chords hebben in de verte wel wat weg van de vroege Residents. Alleen dan zonder de sinistere ondertonen.

Zelf noemen ze de sound van Gestalt op hun website ‘een zorgvuldig georchestreerd speelgoed keyboard en drumfeest’ (vrij vertaald). In die omschrijving kan ik me goed vinden, er is hier sprake van echte drums. Hier en daar wat verrijkt met niet als slagwerk bedoelde voorwerpen en af en toe een met de echte drums meetikkend goedkoop drumcomputertje uit begin jaren tachtig. Het is wel weer eens lekker om elektronische muziek te beluisteren met vooral analoog slagwerk als beats.

Favoriete tracks wat mij betreft: Cymphonique Éclectrique, met hier en daar een vleugje Das Ding erin; Gestalt Lamp, een ingetogen naar ambient neigend nummer. En Bontempi,een naar mijn idee hilarische hommage aan het Italiaanse merk speelgoedkeyboards waarvan er misschien wel duizenden exemplaren op rommelmarkten dag in dag uit over het hoofd worden gezien.

Deze plaat moet niet over het hoofd worden gezien, zeker checken zou ik zeggen. (Koert Sauer / Popunie)

Looking Forward To… Dion And The Magic Chords – ‘Gestalt’

Way back when, I used to write reviews for the Echoes & Dust music site. Time management and a lack of motivation put an end to that. But I still get sent preview links to some fantastic music, which is great for me, but a disappointment for the artists involved as I have to explain that I don’t write for them any more and would hardly have time to listen in detail, never mind actually write a review.

However, there are a few exceptions and this is one of them.

In 2013 (really? That long ago?) I wrote a review of Dion And The Magic Chords’ album ‘Curiosa’. I loved its playfulness, its innocence and its energy.

Well, four years later, they’ve got a new album, ‘Gestalt’ and it’s a cracker. Due for release on 28th October 2017 on Laterax Recordings, it takes all the elements from Curiosa and then adds to, and refines, the formula further. Actually, “formula” is the wrong word, as there are an eclectic bunch of tracks on this release. The charm, skill and dynamics of Curiosa remain, but there seems to be more structure, reflecting a focused and tight live band more than the lo-fi geeks one might imagine.

Instrumentation is rich and varied, from lo-tech vintage home keyboards and organs to analogue synths and some lush acoustic (one assumes) brass and woodwind orchestrations. There’s a much more cinematic feel than previously, exemplified by the opening track Synchronizität which adds to the mix a ‘Ralph & Florian’-era Kraftwerk sensibility: motorik and melodic. Structures change and passages suddenly segue or jump to new and interesting places.

Fairy Slide takes a plonky home organ intro and develops it into a bouncing soundtrack with double-time drums and rumbling filtered 8-bit arpeggios all overlaid by ethereal magic chords (couldn’t resist).

Throughout the album, the tracks, however gritty and dark, develop into beautiful soundscapes and washes. The Runner starts with a broken arpeggio which morphs into a gorgeous wash of sound and then flips, with staccato keyboards and rhythm box beats, before returning to dreamland territory.

Most albums are a journey, but with Gestalt, each track is a voyage to different destinations. I shouldn’t really make comparisons, but I’m going to anyway. The influences of Phillip Glass, Ennio Morricone, early-era Kraftwerk and Cluster can be discerned. But there really are so many strands to this music that a few comparisons alone won’t give you an indication of the experience. I suggest you listen.

I, for one, am glad to have become acquainted with their music and, particularly, the stand-out track, Gestalt Lamp, which has just blown me away with its warmth, its melancholy and its hope.

Thoroughly recommended.

Posted by Dementio13 and The Night Programme on 24/09/2017

reviews of our first record "Curiosa" below

"The tracks exhilarate, entertain and evoke. You can't ask for more really. Impressive." (Paul Foster / Echoes and Dust magazine)

Innocence. It's a lovely thing isn't it? A carefree understanding of the world, unfettered by the trappings of the modern world or adulthood. It's exactly the feeling that sprang to mind when initially hearing Dion & The Magic Chords' new release, Curiosa. It's a feeling reinforced by the album artwork, which appears as a still frame which could easily be from an imported Polish stop-motion animation from the 1960s. It's as much a statement as the music: a toy-like explosion of colour and instruments, some of which are home keyboards of 70s/80s vintage; two marionette-like musicians acting as the source of this carefully choreographed chaos.

Throughout the course of the album, one can make connections to danceable jazz, some blues riff-age, naive sonic experiments, krautrock dronery, 60s/70s British public information films and archetypal 'lift music'.

There's always a knowing innocence to this though. As the album progresses, we are transported from child-like simplicity with 'Prelude' and the first few bars of the next track, 'City Light Motion'; via an electronic jazz-blues workout, to the stand-out track, 'Curiosa'. Here we encounter rhythmic elements of samba with some strident chord-work and distorted leads. The track builds and shifts, as does most of the album. Rhythmic passages segue and overlap, the keyboard drones become stabs of chunky chords. There's richness and depth to this music, of both sound and structure.

'Bloose' develops into a lovely, thick slab of arpeggios and chords. 'Sehnsucht' starts out all epic repetition and develops into a sonic nursery rhyme. Then another beauty of a track: 'Seasaw' starts out all Boards of Canada and then gets into serious Tangerine Dream territory with saw-wave arpeggios and lush pads. Closing track, the magnum-opus 'To The Moon….And Back', gives us a past vision of the future and then takes a darker turn with synth drones and odd squiggles of sound.

So, after all this wordy bollocks, is it any good? In short, yes. Very good, in fact.
DATMC are walking a relatively well-worn path previously occupied by the likes of Stereolab, Plone and Broadcast; but they are doing so with considerable skill, invention and good-humour. The tracks exhilarate, entertain and evoke. You can't ask for more really. Impressive. (Paul Foster at echoesanddust magazine )

Curiosa’ is een waar curiosum in de popmuziek. Dit is geen jazz, geen wave en geen electro, maar tegelijk is het alles samen en zoveel meer. (Mattias Baertsoen / Gonzo Magazine)

Sommige albums laten bij een eerste beluistering een danig vreemde indruk na, dat het geen sinecure is om er iets waardevol over te vertellen. Ten huize Gonzo (circus) passen we dan het principe van het kortste rietje toe. Zodoende kwam het debuut van Dion And The Magic Chords bij uw dienaar terecht. Niet dat ‘Curiosa’ een slechte plaat is. Integendeel. De Rotterdamse toetsenist Dion Woestenburg en drummer Griffin Stuip lieten zich bijstaan door een handvol gastmuzikanten die zich mochten uitleven op viool, gitaar, synthesizer, en zoveel meer. ‘Curiosa’ vormt de ontmoetingsplaats van een bont allegaartje van stijlen, tien nummers lang wordt naar hartenlust geïmproviseerd. Ruimtelijke, weidse muziek met veel synthesizers en repetitieve drums vormt steeds de basis. ‘City Light Motion’ roept dezelfde magie op als het beste werk van Air, met een saxofoon die zorgt voor een aardse toets. ‘Bloose’ werpt zich op als een akoestische variant op de kosmische krautrock van Lindstrøm. Het tegendraadse ‘Seasaw’, dat uitmondt uit in een gierende gitaarsolo, doet dan weer aan Holy Fuck denken. U merkt het, ‘Curiosa’ is een waar curiosum in de popmuziek. Dit is geen jazz, geen wave en geen electro, maar tegelijk is het alles samen en zoveel meer. ‘Curiosa’ is verre van een perfect album, maar wel een impressie, een interessante schets die het talent blootlegt van twee jonge heren uit Rotterdam. Probeer hun muziek niet te vatten, daarvoor is ze niet gemaakt. Zich overgeven en finaal bezwijken, is meer dan genoeg. Mattias Baertsoen voor Gonzo Magazine

Bijna drie kwartier instrumentale wonderolie die gezellig en met beleid je oren wordt ingewreven, alsof het hier om een klassiek meesterwerk gaat. (Cok J. / Popunie)

Soms vraag je jezelf af of al die festival- en zaalprogrammeurs zitten te slapen. Wachten ze af tot de volgende superact zich vanzelf aanbiedt? Of heeft de programmeur iets van “Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet.” Het is de moeite waard om af en toe eens over de schutting van je eigen hok te kijken, op zoek te gaan naar iets nieuws of bijzonders en dit zelf te ontdekken. Voor alle programmeurs die jaren hebben zitten slapen en continu uit dezelfde vijver vissen: Hier is de Rotterdamse act Dion & The Magic Chords! Klaar voor het aankomend alternatieve festivalseizoen. Zo hoeft Motel Mozaïque niet ver te zoeken naar een hoofdact. In hun eigen havenstad huist de toekomstige hoofdact van het festival. In het kielzog hiervan kan DATMC schitteren op festivals als Langweiligkeit, Metropolis, Plein Open, Crossing Border, State X-New Forms en uiteraard Lowlands. Als DATMC het gevoel wat op Curiosa heerst live weet over te brengen, dan wordt in Biddinghuizen de X-Ray of de India in no-time op z’n kop gezet. Curiosa is de titel van dit digitale werkje van bijzondere kwaliteit. Een coherent geheel, organisch geluid en zuigend megalomane interactie, dat is Dion & The Magic Chords. De tien losse tracks zijn niet makkelijk los van elkaar te draaien. Daarvoor liggen de stukken te veel in elkaars verlengde. Net of er een verhaal verteld wordt waarin je de boodschap zelf moet zoeken. Bijna drie kwartier instrumentale wonderolie die gezellig en met beleid je oren wordt ingewreven, alsof het hier om een klassiek meesterwerk gaat. Als Bach nog had geleefd, was de componist zeker een stevig potje gaan jammen met de heren van DATMC. Wat zonder enige twijfel briljante composities zou hebben opgeleverd. Vooralsnog gaan de heren musici van DATMC geheel hun eigen gang en bouwen op naar een apotheose met een verlaagd plafond. Ongetwijfeld met veel improvisatiedrang en creatieve lust. To The Moon… And Back is het twaalf minuten durende slot maar kan net zo goed een nieuw begin zijn. Dit enorme lekkers smaakt naar meer. Casiotone en Bloose zijn andere stukken die emotie los maken. Act en album passen perfect in het beeld dat de laatste jaren is ontstaan in de Rotterdamse cultuursector. Rotown, De Kunsthal, Willem de Kooning Academie en Zone 5300. Zeker laatstgenoemd magazine vol strips, cultuur en curiosa (jawel, de overeenkomst) zal ongetwijfeld deze act omarmen en met een groot artikel of reportage belichten. Het past perfect in het plaatje dat de redactie al die jaren uitdraagt. Eigenwijs en eigenzinnig. Met DATMC heeft de Rotterdamse alternatieve muziekscene een mooie nieuwe troef in handen. Ik ben benieuwd! Cok J. at popunie

Somehow I stumbled upon an interesting group emanating from the Netherlands called Dion and the Magic Chords. With a sound that’s been hanging out in the Ghost Box side of town, just across the tracks from Broadcast, they’ve put together a debut LP, Curiosa, that was released back in late December. Dischordant, a bit vintage, with funky overtones – I’ll certainly be keeping an eye on these guys. Ryan Anderson, outersoundunderground.com

read an interview about us by Catalina Barzescu

Wat een heerlijke eigenzinnige vinyl parel kwam eind oktober tevoorschijn uit de regio Rotterdam. De lp Gestalt van de band Dion and the Magic Chords is de opvolger van de eerder verschenen lp Curiosa, ook op het Laterax Recordings label. Van dit label had ik nog nooit gehoord, dacht ik, maar ik bleek toch al iets in de kast te hebben, namelijk de obscure vinyl maxi ‘Schimmelgrooves’ van Nanko uit 2009. De band Dion and the Magic Chords, bestaande uit Dion Woestenburg op keyboards en Griffin Stuip op drums, is andere koek. Ongecompliceerde luistermuziek die mij sterk doet denken aan het lekker pielen op een vintage analoog elektronisch huiskamerorgel met heel veel vreemde knopjes en schuifjes erop. Het beluisteren van het album Gestalt brengt je in een andere wereld. De mannen zijn gecharmeerd van o.a. de psychiaters Carl Jung en Sigmund Freud en de surrealistische kunstenaar Salvador Dali. Dat hoor je niet direct in de muziek (lijkt me ook knap lastig), maar de plaat heeft wel degelijk iets therapeutisch. De muziek werkt niet psychoanalytisch, maar omgekeerd, psychosynthetisch als dat woord tenminste bestaat. Allerlei sounds, ritmes en variaties binnen de nummers zorgen voor een dromerige toestand. Vanuit onze gekke drukke wereld lukt het met Gestalt in je oren relaxed te worden en je raakt vanzelf benieuwd hoe de muziek lekker verder door je hoofd zal meanderen. Het is een lieve plaat geworden, zonder scherpe randjes. De beide muzikanten raken al onderzoekend verder verzeild in hun vintage elektronica, ouderwetse drums en op rommelmarkten bij elkaar gezocht instrumentarium, al dan niet behorend tot de categorie speelgoed. Dion and the Magic Chords hebben in de verte wel wat weg van de vroege Residents. Alleen dan zonder de sinistere ondertonen. Zelf noemen ze de sound van Gestalt op hun website ‘een zorgvuldig georchestreerd speelgoed keyboard en drumfeest’ (vrij vertaald). In die omschrijving kan ik me goed vinden, er is hier sprake van echte drums. Hier en daar wat verrijkt met niet als slagwerk bedoelde voorwerpen en af en toe een met de echte drums meetikkend goedkoop drumcomputertje uit begin jaren tachtig. Het is wel weer eens lekker om elektronische muziek te beluisteren met vooral analoog slagwerk als beats. Favoriete tracks wat mij betreft: Cymphonique Éclectrique, met hier en daar een vleugje Das Ding erin; Gestalt Lamp, een ingetogen naar ambient neigend nummer. En Bontempi,een naar mijn idee hilarische hommage aan het Italiaanse merk speelgoedkeyboards waarvan er misschien wel duizenden exemplaren op rommelmarkten dag in dag uit over het hoofd worden gezien. Deze plaat moet niet over het hoofd worden gezien, zeker checken zou ik zeggen. (Koert Sauer / Popunie) Looking Forward To… Dion And The Magic Chords – ‘Gestalt’ Way back when, I used to write reviews for the Echoes & Dust music site. Time management and a lack of motivation put an end to that. But I still get sent preview links to some fantastic music, which is great for me, but a disappointment for the artists involved as I have to explain that I don’t write for them any more and would hardly have time to listen in detail, never mind actually write a review. However, there are a few exceptions and this is one of them. In 2013 (really? That long ago?) I wrote a review of Dion And The Magic Chords’ album ‘Curiosa’. I loved its playfulness, its innocence and its energy. Well, four years later, they’ve got a new album, ‘Gestalt’ and it’s a cracker. Due for release on 28th October 2017 on Laterax Recordings, it takes all the elements from Curiosa and then adds to, and refines, the formula further. Actually, “formula” is the wrong word, as there are an eclectic bunch of tracks on this release. The charm, skill and dynamics of Curiosa remain, but there seems to be more structure, reflecting a focused and tight live band more than the lo-fi geeks one might imagine. Instrumentation is rich and varied, from lo-tech vintage home keyboards and organs to analogue synths and some lush acoustic (one assumes) brass and woodwind orchestrations. There’s a much more cinematic feel than previously, exemplified by the opening track Synchronizität which adds to the mix a ‘Ralph & Florian’-era Kraftwerk sensibility: motorik and melodic. Structures change and passages suddenly segue or jump to new and interesting places. Fairy Slide takes a plonky home organ intro and develops it into a bouncing soundtrack with double-time drums and rumbling filtered 8-bit arpeggios all overlaid by ethereal magic chords (couldn’t resist). Throughout the album, the tracks, however gritty and dark, develop into beautiful soundscapes and washes. The Runner starts with a broken arpeggio which morphs into a gorgeous wash of sound and then flips, with staccato keyboards and rhythm box beats, before returning to dreamland territory. Most albums are a journey, but with Gestalt, each track is a voyage to different destinations. I shouldn’t really make comparisons, but I’m going to anyway. The influences of Phillip Glass, Ennio Morricone, early-era Kraftwerk and Cluster can be discerned. But there really are so many strands to this music that a few comparisons alone won’t give you an indication of the experience. I suggest you listen. I, for one, am glad to have become acquainted with their music and, particularly, the stand-out track, Gestalt Lamp, which has just blown me away with its warmth, its melancholy and its hope. Thoroughly recommended. Posted by Dementio13 and The Night Programme on 24/09/2017
reviews of our first record "Curiosa" below
*"The tracks exhilarate, entertain and evoke. You can't ask for more really. Impressive." (Paul Foster / Echoes and Dust magazine)*
Innocence. It's a lovely thing isn't it? A carefree understanding of the world, unfettered by the trappings of the modern world or adulthood. It's exactly the feeling that sprang to mind when initially hearing Dion & The Magic Chords' new release, Curiosa. It's a feeling reinforced by the album artwork, which appears as a still frame which could easily be from an imported Polish stop-motion animation from the 1960s. It's as much a statement as the music: a toy-like explosion of colour and instruments, some of which are home keyboards of 70s/80s vintage; two marionette-like musicians acting as the source of this carefully choreographed chaos. Throughout the course of the album, one can make connections to danceable jazz, some blues riff-age, naive sonic experiments, krautrock dronery, 60s/70s British public information films and archetypal 'lift music'.	There's always a knowing innocence to this though. As the album progresses, we are transported from child-like simplicity with 'Prelude' and the first few bars of the next track, 'City Light Motion'; via an electronic jazz-blues workout, to the stand-out track, 'Curiosa'. Here we encounter rhythmic elements of samba with some strident chord-work and distorted leads. The track builds and shifts, as does most of the album. Rhythmic passages segue and overlap, the keyboard drones become stabs of chunky chords. There's richness and depth to this music, of both sound and structure. 'Bloose' develops into a lovely, thick slab of arpeggios and chords. 'Sehnsucht' starts out all epic repetition and develops into a sonic nursery rhyme. Then another beauty of a track: 'Seasaw' starts out all Boards of Canada and then gets into serious Tangerine Dream territory with saw-wave arpeggios and lush pads. Closing track, the magnum-opus 'To The Moon….And Back', gives us a past vision of the future and then takes a darker turn with synth drones and odd squiggles of sound.
So, after all this wordy bollocks, is it any good? In short, yes. Very good, in fact. DATMC are walking a relatively well-worn path previously occupied by the likes of Stereolab, Plone and Broadcast; but they are doing so with considerable skill, invention and good-humour. The tracks exhilarate, entertain and evoke. You can't ask for more really. Impressive. (Paul Foster at echoesanddust magazine )
*Curiosa’ is een waar curiosum in de popmuziek. Dit is geen jazz, geen wave en geen electro, maar tegelijk is het alles samen en zoveel meer. (Mattias Baertsoen / Gonzo Magazine)*
Sommige albums laten bij een eerste beluistering een danig vreemde indruk na, dat het geen sinecure is om er iets waardevol over te vertellen. Ten huize Gonzo (circus) passen we dan het principe van het kortste rietje toe. Zodoende kwam het debuut van Dion And The Magic Chords bij uw dienaar terecht. Niet dat ‘Curiosa’ een slechte plaat is. Integendeel. De Rotterdamse toetsenist Dion Woestenburg en drummer Griffin Stuip lieten zich bijstaan door een handvol gastmuzikanten die zich mochten uitleven op viool, gitaar, synthesizer, en zoveel meer. ‘Curiosa’ vormt de ontmoetingsplaats van een bont allegaartje van stijlen, tien nummers lang wordt naar hartenlust geïmproviseerd.	Ruimtelijke, weidse muziek met veel synthesizers en repetitieve drums vormt steeds de basis. ‘City Light Motion’ roept dezelfde magie op als het beste werk van Air, met een saxofoon die zorgt voor een aardse toets. ‘Bloose’ werpt zich op als een akoestische variant op de kosmische krautrock van Lindstrøm. Het tegendraadse ‘Seasaw’, dat uitmondt uit in een gierende gitaarsolo, doet dan weer aan Holy Fuck denken. U merkt het, ‘Curiosa’ is een waar curiosum in de popmuziek. Dit is geen jazz, geen wave en geen electro, maar tegelijk is het alles samen en zoveel meer. ‘Curiosa’ is verre van een perfect album, maar wel een impressie, een interessante schets die het talent blootlegt van twee jonge heren uit Rotterdam. Probeer hun muziek niet te vatten, daarvoor is ze niet gemaakt. Zich overgeven en finaal bezwijken, is meer dan genoeg. Mattias Baertsoen voor Gonzo Magazine
Bijna drie kwartier instrumentale wonderolie die gezellig en met beleid je oren wordt ingewreven, alsof het hier om een klassiek meesterwerk gaat. (Cok J. / Popunie)
Soms vraag je jezelf af of al die festival- en zaalprogrammeurs zitten te slapen. Wachten ze af tot de volgende superact zich vanzelf aanbiedt? Of heeft de programmeur iets van “Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet.” Het is de moeite waard om af en toe eens over de schutting van je eigen hok te kijken, op zoek te gaan naar iets nieuws of bijzonders en dit zelf te ontdekken. Voor alle programmeurs die jaren hebben zitten slapen en continu uit dezelfde vijver vissen: Hier is de Rotterdamse act Dion & The Magic Chords! Klaar voor het aankomend alternatieve festivalseizoen. Zo hoeft Motel Mozaïque niet ver te zoeken naar een hoofdact. In hun eigen havenstad huist de toekomstige hoofdact van het festival. In het kielzog hiervan kan DATMC schitteren op festivals als Langweiligkeit, Metropolis, Plein Open, Crossing Border, State X-New Forms en uiteraard Lowlands. Als DATMC het gevoel wat op Curiosa heerst live weet over te brengen, dan wordt in Biddinghuizen de X-Ray of de India in no-time op z’n kop gezet. Curiosa is de titel van dit digitale werkje van bijzondere kwaliteit. Een coherent geheel, organisch geluid en zuigend megalomane interactie, dat is Dion & The Magic Chords.	De tien losse tracks zijn niet makkelijk los van elkaar te draaien. Daarvoor liggen de stukken te veel in elkaars verlengde. Net of er een verhaal verteld wordt waarin je de boodschap zelf moet zoeken. Bijna drie kwartier instrumentale wonderolie die gezellig en met beleid je oren wordt ingewreven, alsof het hier om een klassiek meesterwerk gaat. Als Bach nog had geleefd, was de componist zeker een stevig potje gaan jammen met de heren van DATMC. Wat zonder enige twijfel briljante composities zou hebben opgeleverd. Vooralsnog gaan de heren musici van DATMC geheel hun eigen gang en bouwen op naar een apotheose met een verlaagd plafond. Ongetwijfeld met veel improvisatiedrang en creatieve lust. To The Moon… And Back is het twaalf minuten durende slot maar kan net zo goed een nieuw begin zijn. Dit enorme lekkers smaakt naar meer. Casiotone en Bloose zijn andere stukken die emotie los maken. Act en album passen perfect in het beeld dat de laatste jaren is ontstaan in de Rotterdamse cultuursector. Rotown, De Kunsthal, Willem de Kooning Academie en Zone 5300. Zeker laatstgenoemd magazine vol strips, cultuur en curiosa (jawel, de overeenkomst) zal ongetwijfeld deze act omarmen en met een groot artikel of reportage belichten. Het past perfect in het plaatje dat de redactie al die jaren uitdraagt. Eigenwijs en eigenzinnig. Met DATMC heeft de Rotterdamse alternatieve muziekscene een mooie nieuwe troef in handen. Ik ben benieuwd! Cok J. at popunie
Somehow I stumbled upon an interesting group emanating from the Netherlands called Dion and the Magic Chords. With a sound that’s been hanging out in the Ghost Box side of town, just across the tracks from Broadcast, they’ve put together a debut LP, Curiosa, that was released back in late December. Dischordant, a bit vintage, with funky overtones – I’ll certainly be keeping an eye on these guys. Ryan Anderson, outersoundunderground.com